Ik voel kracht, en ik hoop zo dat het blijft...
Dinsdag bij de internist geweest en ze viel meteen met de deur in huis. Mijn schildklier werkt te traag en daar krijg ik medicatie voor. Ook wist ze me te vertellen dat mijn HB nu ruim 8 is en dat is supergoed. Een jaar geleden zat ik met 4 op de helft daarvan. Ik stond echt even met een bek vol tanden. Ik voelde ook een soort van opluchting. Ik maak me heus geen illusies, ik weet waar ik dik van ben maar een te trage schildklier werkt niet mee aan afvallen en medicatie daarvoor wellicht wel. Ook bood ze me aan om het traject te gaan volgen voor een maagverkleining, daar kom ik met mijn BMI voor in aanmerking.
Ik hoefde geen seconde na te denken want dat wil ik absoluut niet! Ik vind het te ingrijpend, ik heb teveel enge verhalen gehoord. Ik hou teveel van eten om het daarna nauwelijks meer te kunnen, dat zou me doodongelukkig maken. Daarbij vind ik het ook echt geen goed voorbeeld voor Yenna als ik straks de hele dag moet teren op een kwart boterham en een partje appel.
Geen operatie voor mij dus, ik heb het er zelf aan gegeten, ik wil het er ook zelf af werken. Het onderzoek verliep verder goed, geen gekke dingen. Nu op naar de psychologische intake op 18 april.


Het kaartje van Curves heeft toch geholpen vrees ik, ben gister geweest. Een half uur Zumba gedaan en daarna nog een rondje apparaten, gaf wel een goed gevoel hoor. Ik heb zelfs aangegeven dat ik nog niet gewogen en gemeten wilde worden, dat was tenslotte dinsdag al gebeurt. De Zumba was pittig met een nieuwe Zumbajuf, zo hè die ging er flink tegen aan en ik dus ook ;-)


Vandaag lag er weer eens post op de mat van het Sint Franciscus, het was het voorlopig behandelplan. Toen ik de het plan las dacht ik " yes, dit is echt wat ik al zo lang zoek" toen ik de tijden zag raakte ik in paniek. Woensdag van 16.00 tot 17.00 en op vrijdag van 15.30 tot 18.15. Shit precies mijn twee vrije middagen met Yenna, precies tijdens het paardrijden, hoe ga ik dat doen, ik wil niet dat zij er last van heeft, dit betekent alleen de donderdag waarop we  geen opvang nodig hebben (op maandag en dinsdag gaat ze naar de BSO omdat ik dan werk) oh shit oh shit, dit kan ik niet, zo wil ik het niet, zo ga ik het niet redden.....tranen rolden over mijn wangen.


Ok, even relativeren, agenda erbij, blocnote, tellen, denken....... Alleen de eerste 12 weken word je 2 keer in de week verwacht, daarna om de 2 weken alleen op vrijdag. 12 weken zijn te overzien, toch? Dat is, als het half april start, precies tot aan de zomervakantie. Heb ik daarna alle tijd om  haar gruwelijk te overladen met tijd en aandacht. Ik hoef pas om 16.00 in het ziekenhuis te zijn dus kan ik haar zelf naar de manege brengen moet ik alleen iemand hebben die haar ophaalt en waar ze dan kan eten. Nou dat moet lukken, er zit nog een vakantie in, pat is een keer vrij, blijven er 10 over.....valt mee.
Nu de vrijdagmiddag nog, de oppas, naar oma, bij een vriendje....nee ik wil gewoon dat ze thuis is, waar ze kan spelen. En toen belde mijn lieve schoonmoeder, hoe het was gegaan? Ik vertel haar het hele verhaal en zij zegt: " breng je haar toch bij mij"  Ik zeg dat ik dat eigenlijk niet wil omdat ze lekker moet buitenspelen en ook haal ik dat niet qua tijd. Zegt ze " nou dan kom ik naar jou"  Wat is het toch een schat. Het is voor haar echt niet zo makkelijk om hierheen te komen en om hier te zijn met al die trappen en toch zegt ze dat zonder aarzelen. Nu moet ik alweer bijna huilen, wat een opluchting en wat een paniek voelde ik. 's Avonds aan de telefoon vertel ik het hele verhaal aan Pat (hij zit de hele week in Duitsland) en hij zegt "ik ga meteen regelen dat ik die woensdagmiddag van huis kan werken, 10 keer moet toch lukken en anders neem ik vrij" Wat een schat, van wie zou hij dat toch hebben......


Voor niks al die paniek, gelukkig maar. En ergens ook wel goed. Ik wil het dus echt, ik wil er voor gaan en ik zal er ook voor gaan!


XX Shei

Ik heb de vragenlijst opgestuurd, de verwijsbrief van de huisarts gehaald, bloed is geprikt, op mn werk geregeld dat ik eerder weg kan en verder is het geen minuut uit mn gedachte. Dinsdag is de intake!
Ik vind het spannend, heel spannend. Bij elke "verkeerde" hap die ik in mn mond steek voel ik me belachelijk. Onzin natuurlijk maar ik krijg dat gevoel maar niet uit mn hoofd. Ook merk ik dat ik het moeilijk vind om het aan mensen te vertellen. Heb ik dan ook nog niet veel gedaan. Bren weet het natuurlijk, Kaat en vandaag op school verteld aan Marleen en wat reageerde ze lief en begripvol. Ik schaam me merk ik, ben bang dat ze zullen denken "ja hoor, gaat ze weer, weer een zinloze onderneming" of zijn dat mijn eigen gedachtes die door mijn hoofd spoken?

Gister lag er een kaartje in de bus van Curves, de sportschool.. "We missen je" stond er op, nou ik jullie niet maar je zal me snel gaan zien. Gelukkig ben ik al lid, hoef ik dat niet te regelen, scheelt weer een berg minder te nemen.

en het kaartje.... dat ligt in tweeën gescheurd in de prullenbak! waarom ik dat nou heb gedaan, ik weet het niet. Boos, dat ze door hebben dat ik al zo lang niet ben geweest misschien, vervelend dat ze me daar mee confronteren, juist nu. Geirriteerd omdat ik het mezelf weer zo moeilijk maak om daar weer eens heen te gaan want, "wat zullen ze wel niet van me denken, weer 5 kilo erbij" Wanneer leer ik daar nou eens lak aan te hebben. Als ik me daar niet wil laten wegen en meten dan mag ik dat toch zeker zelf bepalen?
En ondertussen loop ik maar dagen en dagen te malen, te denken, te hopen, te dromen, te piekeren... en Pat zich maar afvragen waarom ik nou toch zo godsonmogelijk sacherijnig ben..... misschien moet ik hem de link naar dit blog maar even laten weten.

Nee, ik laat hem nog heel even denken dat het aan hem ligt ;-)

Vandaag gelezen op het web:

"Hield ik maar meer van mezelf dan van koekjes"

Zou dat het zijn, moet ik meer van mezelf houden, mezelf belangrijker vinden dan ik nu doe? Zou dat mijn weg zijn?

Ik kan niet zeggen dat ik al mijn hele leven aan het diëten ben, gelukkig niet! Ben ook geen echte jojo, gelukkig niet! Ben gewoon inmiddels al zo'n 17 jaar een kilo of 30 te zwaar. Heb al wel het één en ander geprobeerd, Weightwatchers, E.G.A, diëtiste, Sonja Bakker, koolhydraat-arm. Soms werkte het, soms helemaal niet maar nooit duurde het lang en viel ik altijd weer terug in oude gewoontes.
Dan maar gewoon accepteren dat ik ben zoals ik ben..... ook geprobeerd, ook dat werkt niet. Ik blijf dromen van een Shei die 20 kilo lichter is. Niet alleen omdat ik me beter voel, mezelf mooier vindt maar vooral omdat ik gezonder wil zijn en een voorbeeld voor mijn meissie wil zijn.
Ik weet wat ik moet eten, ik weet wat ik moet laten, ik weet dat ik moet sporten, ik weet het, ik weet het. Maar ergens in de weg die mijn gedachtes afleggen naar mijn doen gaat het fout. Ik sta elke ochtend weer op met goede voornemens, soms duren ze een week, soms een dag of 3 maar meestal red ik 10 uur niet eens.
"Hoe graag wil je het dan?" vraag ik mezelf zo vaak af. Nou heel graag dus maar het is moeilijk, ontzettend moeilijk en alleen lukt het me niet. Natuurlijk steunt Patrick me enorm maar hij vindt me ook geweldig met die +30 kilo, de schat dus echt streng is hij ook niet. Nee, ik heb andere hulp nodig, een wegwijzer, iemand die mij helpt om te zorgen dat mijn lijf doet wat mijn gedachtes willen. Een psycholoog noemen ze zo'n iemand geloof ik....

27 maart 2012 heb ik een intake op de poli van het Sint Franciscus gasthuis. Een gesprek met een internist voor een behandeling van 18 maanden. Een gecombineerde aanpak van dieet, bewegen, groepsgesprekken en cognitieve gedragstherapie (mijn wegwijzer) Eerst nog bloedprikken, een verwijzing van de huisarts en een boel  moed verzamelen. Ik hoop zo dat het wat gaat worden, dat ik mee mag doen, dat ik het vol houd, dat het gaat lukken......

IK GA ERVOOR!

XX Shei