Donderdag 13 december 2012

Jee, 8 maanden geleden, wat een tijd! Inmiddels zit het intensieve gedeelte van het programma er alweer op. 11 september zijn we begonnen. Twee keer in de week naar het ziekenhuis (Sint Franciscus Gasthuis, SFG) op dinsdag om te sporten en op vrijdag om te sporten en voor de groepstherapie. Het sporten bleek al snel veel leuker dan verwacht en niet in de minste plaats door Willy, onze eigen handsome Mr Grey. Die niet alleen niet vervelend is om naar te kijken maar vooral erg aardig, lief, motiverend en respectvol met ons omging. Ons, ons is een groep van 8 personen, 3 mannen en 5 vrouwen. Een leuke groep, erg verschillend maar allemaal te zwaar. De motivatie voor het sporten was snel gevonden. Nooit verwacht dat ik met kop als een boei van de inspanning me zo zou inzetten voor een potje basketbal, badminton of volleybal. Of zonder mokken een halfuur op de loopband en daarna nog een rondje apparaten. Uiteindelijk heb ik het trainingsprogram afgerond met een shuttle run test waarin ik stap 11 bereikt heb. Jammer dat we deze test niet aan het begin gedaan hebben maar ik vrees dat ik dan net stap 7 gehaald zou hebben.
Tijdens de groepstherapie onder leiding van een psycholoog en dietiste (door ons lieftallig "Psych en Sprietje" genoemd) duurde het wat langer voordat dat soepel ging. Ik ben daar hard aan de slag gegaan met mijn gedachtes, waarom doe ik nou steeds niet wat ik denk en wil. Heb doelen gesteld en vooral mijn doelen bijgesteld.
Het heeft me veel gebracht, veel geleerd over mezelf en als ik alles op een rijtje zet is er veel veranderd in mijn eetgedrag en in mijn gedachtenpatroon.

• beter plannen
• kleinere porties
• meer mindfull eten
• luisteren naar je "volgevoel"
• je niet schuldig voelen bij een "onverantwoord" tussendoortje
• automatische gedachtes opgespoord
• diezelfde gedachtes ter discussie gesteld bij mijn omgeving

Dit is natuurlijk nog maar een kleine greep. Wat heeft het opgeleverd.....
Ik ben nu in totaal 8 kilo kwijt. 8 kilo in drie maanden, dat klinkt niet veel, daar ben ik ook niet helemaal tevreden over maar ja zoals Psych ons echt heeft geprobeerd te leren "we zijn geen lijnclubje" we proberen een gezondere levenstijl aan te leren en daarmee ben ik 8 kilo afgevallen. eigenlijk zonder lijnen dus. Dan klinkt het wel weer goed. Een pond in de week is na een jaar ook 26 kilo!
Nu is het intensieve programma dus afgelopen en daarmee het sporten ook. Ik sport nu samen met mijn vriendinnetje in een sportschool in de buurt en dat gaat hartstikke goed. We gaan 2 keer in de week en zijn goed gemotiveerd. De groepstherapie blijft nog doorgaan maar dan veel minder frequent. Ik zag het somber in, had niet het vertrouwen dat ik het ging volhouden op deze manier maar de eerste weken zijn me goed afgegaan. Langzaam krijg ik meer vertrouwen en merk ik dat minder strijd lever met mezelf. Ben ik nu dan tevreden?
Nee, dat nog niet. Door dit programma heb ik veel over mezelf geleerd en één van de belangrijkste dingen is eigenlijk dat ik dit gewoon niet meer wil. Ik wil echt van dat overgewicht af, ik wil af van al die gedachtes die de hele dag door mijn hoofd gaan over wie ik ben wat ik doe en hoe ik er uit zie en dat allemaal gerelateerd aan die cijfers op de weegschaal.

Nu dan de vraag, ga ik dat doen door mezelf 2 jaar de tijd te geven en naar een gezond gewicht te streven of grijp ik naar andere manieren zoals bijvoorbeeld een operatie, een maagverkleining....
Dat is het punt waarop ik nu ben beland. Is het haalbaar om te denken dat ik op eigen houtje 30 kilo kan kwijtraken en op gewicht kan blijven terwijl ik al meer dan mijn halve leven 40 kilo te zwaar ben. Ik zou het zo graag willen geloven maar eigenlijk weet ik wel beter. Maar een operatie is ook echt heel ingrijpend en zover ben ik ook nog lang niet.
De tijd zal het leren.