Een goed team

Les 9 heb ik inmiddels afgerond en ik kan nu 5 minuten aan 1 stuk hardlopen. En elke keer weer ben ik verbaasd. Ik weet inmiddels dat ik 's morgens echt wel veel lekkerder loop dan na een dag werken. Ook moet ik me nog niet wagen aan een terrein wat niet helemaal vlak is, poehee een heel klein heuveltje op is al genoeg om stuk te gaan.
Van de week moest ik een blokje van 3 min lopen en toen we weer begonnen zei Evy "we zijn een goed team jij en ik, als ik zeg lopen dan ga jij lopen" wahahaha, ik kwam echt niet meer bij wat een doos! Maar ergens heeft ze wel gelijk. Nog nooit heb ik zo goed naar iemand geluisterd geloof ik. Nu nog geloven dat ik ook echt "heel fier" op mezelf mag zijn.

We komen er wel samen, Evy en ik.

Ik met Evy "in mijn oor" na les 8!

Ik hoor er bij.

Afgelopen zondag ben ik weer gaan lopen, zo in de ochtend, lekker stil, zonnetje dat vind ik toch wel het lekkerste moment hoor. In het begin nog even rillen van de kou maar al snel blij dat ik toch niet nog een extra truitje aan gedaan had.

Ik begon aan mijn rondje en op het fietspad langs de Maas kwam een man mij tegemoet rennen. Hij zei "goedemorgen" ik zei "goedemorgen" een paar 100 meter verder weer een man, een leuke zelfs, hij stak zijn hand op, ik stak mijn hand op. "Ik lijk wel een vrachtwagenchauffeur" dacht ik. Daarna een vrouw, nog een man, een jong meisje en allen groette ze. Het begon me duidelijk te worden, zo hoort dat in hardloopland, je groet elkaar. Net als hondenuitlaters, motorrijders, taxichauffeurs en vrachtwagenchauffeurs. Nog nooit heb ik bij zo'n groep gehoord. Juffen herkennen elkaar niet op straat, moeders zijn te druk met hun kinderen, Sheila's herken je niet aan hun neus, en getrouwde vrouwen die steunen elkaar niet op die manier. Nu is het anders, Ineens hoor ik dus ook bij een groep, de hardlopers!!!!

Jaren lang gedacht dat de kans echt vele malen groter zou zijn dat ik ooit bij de hondenuitlaters zou horen dan bij de hardlopers, denk zelfs dat ik eerder dacht ooit een vrachtwagen te besturen dan dat ik zou hardlopen.

Ik had het mis, ik hoor er nu gewoon bij, bij de hardlopers!

Een nieuw hoofdstuk

Tot nu toe ben ik dus 25 kilo kwijt door minder te eten en iets bewuster te bewegen. Ga op de fiets zodra dat kan, maar dat zijn maar kleine stukjes. Ga wandelen in het weekend maar echt structureel is het niet. Ben weer gaan bodyjammen, ok 3 keer en toen vond ik het toch niets om na het werk de deur nog uit te gaan ´s avonds en ik was al weer blij dat ik de laatste 4 weken steeds wel iets had waardoor ik niet kon. Maar ik moet wel iets, iets dat ik kan doen wanneer ik dat wil, iets wat niet te veel tijd kost, iets dat eigenlijk in of om het huis kan....
Hardlopen! Ik hardlopen, doe normaal...

Zoals met alles ga ik er eerst heel erg over nadenken, in mijn hoofd doe ik het eigenlijk al. Zorg dat de benodigdheden in huis zijn totdat niets me meer kan tegenhouden. Dit proces had ik al doorlopen dus moest ik nu dus echt aan de gang. Met mijn Slimrun app ben ik gestart op 9 maart. Ik moest 2 minuten snelwandelen, 2 minuten dribbelen en 2 minuten joggen en dat 4 keer, tot mijn stomste verbazing lukte dat nog ook! Wauw dat gaf een goed gevoel.

12 maart ben ik weer gaan lopen nu samen met Pat, hij wilde wel eens zien hoe ik dat deed. Ik vond het nog leuk ook zo samen. Ik ben nu 6 keer geweest. Heb inmiddels ook Evy maar op mijn telefoon gezet en met haar ga ik proberen om 5 km aan een stuk te kunnen lopen. Ik kan me er nog niets bij voorstellen. Maar een maand geleden leek 3 min hardlopen me al onhaalbaar en dat lukt ook!

Hoe gaat het..

Hoe gaat het?
Als ik voor elke keer dat deze vraag me gesteld is in het afgelopen halfjaar een euro had gekregen....nou dan was ik rijk geweest hoor! Iedereen leeft zo enorm mee en wat lief is dat. Toch heb ik heel vaak het gevoel dat ze niet bedoelen "hoe gaat het?" maar "hoeveel ben je al kwijt?" En ik kan het ze niet kwalijk nemen. Dat is toch waarvoor ik het gedaan heb, om kilo's te verliezen. Nou daar komt ie dan.....

Startgewicht 106 in juli 2013













26 juli 2013, 14 dagen na de operatie onder de 100 kilo, 98.9 wat een geweldig gevoel was dat.
23 augustus 2013, 10 kilo kwijt, wat een mijlpaal. Zo trots, het lukt gewoon!
4 oktober 2013, 15 kilo. Ik weeg nu 90 kilo, dat is heel lang gelden.
10 januari 2014, 20 kilo. Natuurlijk gaat het nu wat langzamer dan in het begin maar ik  ben nog steeds heel tevreden.
19 maart 2013, 8 maanden op weg en 25 kilo minder, 81 rond zei de weegschaal vanmorgen.


Soms ben ik  bang dat het niet genoeg is, dan ga ik even spelen op de Iphone en zet ik wat foto's naast elkaar en dan zie ik weer hoe trots ik op mezelf mag zijn. Het is gek dat er dan een foto voor nodig is om me dat gevoel te geven. Mijn hoofd weet nog niet altijd heel goed hoeveel 25 kilo wel niet is, gelukkig zijn er foto's.

En toen was het zover...

Om 6.00 gingen we de deur uit, raar hoor en zo spannend.

We werden vriendelijk ontvangen in het SFG en ik kreeg een mooi plekje op een tweepersoonskamer bij het raam. Ik mocht me meteen omkleden want om 7.00 gingen ze me wegbrengen. Pat mocht mee tot aan de deur van de voorbereidingsruimte. Een dikke kus en een knuffel en daar ging ik, en daar kwamen ook de tranen. Ik kreeg het Spaans benauwd.

Om 9.50 werd ik wakker van iemand die enorm lag te kreunen, ik bleek het zelf te zijn. Ik kreeg nog wat voor de pijn en heb nog even verder geslapen, denk ik. Om 11.00 ongeveer was ik terug op de kamer en daar kwam ook Pat alweer heel snel. Ik had wel pijn maar het was goed te doen. Ik heb de dag verder slapend, wakker whatsappend en weer verder slapend door gebracht. Om 13.00 kwam Karin nog even om het hoekje kijken en tijdens het bezoekuur kwamen Patrick, Yenna, Ida en tante Wil nog even langs. 's Avonds genoten van een 3-gangendiner al zittend in mijn stoel.

 



 De volgende dag mocht ik rond 16.30 naar huis met een Calium receptje want dat was iets te laag. Verder voelde ik me prima. Ik vond het spannend om naar huis te gaan. Zou het lopen wel lukken, kon ik de trap wel op?

Gelukkig heb ik me daar niet lang druk over kunnen maken, het ging allemaal prima. Het was heerlijk weer en in de tuin op mijn stoeltje met een e-reader en een glas water binnen handbereik heb ik me echt prima vermaakt. Niet in de laatste plaats door de geweldige verzorging aan huis van mijn allerliefste.

Ik had het eigenlijk zelfs wel druk met visite, buurtjes, loopjes en post open maken. Hier de geweldige slinger van kaarten die ik van mijn lieve Blauwe Maantjes kreeg.

De eerste week vloog voorbij. Ik heb de pijnstillers trouw geslikt en na 2 weken kon ik zonder. De tweede week weer voorzichtig gaan fietsen en autorijden. lekker lopen op het strand en af en toe een boodschapje doen. Elke dag ging mijn conditie vooruit en na een week of 4 kon ik best wel weer alles. Het eten ging prima Na 2 weken snakte ik wel naar vast voedsel maar ook dat ging en gaat nog steeds prima. Ik heb gewoon alles geprobeerd en niks viel verkeerd.

Een vroegertje

Ik mag me morgen om 6.30 melden in het Sint Franciscus, lekker vroeg dus. Ik ben als eerste aan de beurt dus dat is eigenlijk wel heel fijn. En geen last van file onderweg denk ik!

Vandaag maar een beetje aangerommeld, laatste dingetjes in huis gehaald, wasje, stofzuigen, kattenbak en een boel geknuffeld met mijn meisje. Ze heeft het echt zwaar, heeft steeds gehuild en deed haar handen op de oren als iemand me succes wenste. "mam ik wil niet dat je het gaat doen, je bent goed zoals je bent" ach wat een schat. Pat heeft haar zojuist naar oma gebracht en toen ze weg was voelde ik wel dat ik me de afgelopen dagen voor haar echt heel rustig heb gehouden. Dat is ook gelukt maar toen  ik net dus alleen thuis was voelde ik het wel door mijn lijf gaan.

Vandaag moest ik beginnen met de spuitjes tegen trombose, ook maar niet te veel over nagedacht en het viel me erg mee. Heel even een naar gevoel nadat ik het naaldje weer had teruggetrokken. Ik denk dat het de vloeistof was die je voelt vermengen of zoiets.

Ik ben vandaag overspoeld met berichtjes, mail, kaartjes en WhatsApp, echt zo geweldig hoe iedereen met me meeleeft, allemaal superdepuper bedankt daarvoor. Ook mijn lieve buurtjes leven ontzettend mee en wat is het dan heerlijk om ff gewoon te kletsen over niks.

Ik ga zo lekker mijn bedje in, lekker slaappie en dan......
tja en dan.....

XX Shei

Bedankt, Thanks, Danke, Merci

Vandaag voor het laatst gewerkt dit schooljaar. Wat raar is dat om de school uit te lopen zonder die laatste schooldagen mee te maken. Musical, uitzwaaien van groep 8, soppen, opruimen, opstapelen, laatjes leeg maken, bestellingen doen enz. Ok, ik zeg eerlijk, dat soppen hoeft voor mij niet dus dat ik dat mis is niet zo heel erg.
Ook moest ik dus vandaag afscheid nemen van mijn groepje 3. Zij gaan volgend jaar naar de middenbouw. Sommige kids heb ik al 4 jaar in de klas. Er zijn dan ook heel wat knuffels uitgedeeld vandaag. Ik ben harstikke verwend met lieve kadootjes.

Van mijn lieve duwo kreeg ik een "overlevingspakket" met snoeptomaatjes, want snoepen mag. Voor exotische momenten, gedroogde papaya. Voor romantische avonden, een kaarsje. Voor relaxen, een pakketje voor in bad en voor de totale verveling, een punnikpakket!! Wat een schat is het.
Een hele lieve moeder kwam nog speciaal een kadootje brengen terwijl haar zoontje ziek was. "wil je een blauwe of rode doos Merci?" vroeg ze! WHAAAT Merci! Ik kwam niet meer bij. Ik zei dat ik dat wel een heel grappig cadeau vond. Ach zei ze "nu kan het nog!" Erg lief maar niet helemaal de bedoeling. Ik heb hem snel in de teamkamer neergelegd.

Nu nog 2 dagen..... "of ik al zenuwachtig ben" het is me de afgelopen dagen al tig keer gevraagd. Nee ik ben niet echt zenuwachtig. Ik laat het maar over me heen komen. Morgen ga ik de medicijnen halen bij de apotheek. Vanaf donderdag 17.00 moet ik beginnen met het spuiten van bloedverdunners tegen trombose. Ook moet ik voorlopig een maagbeschermer slikken. Naast de vitaminepillen, paracetamol en de schildklierpillen wordt het nog een hele hand vol elke dag in mijn kleine maagje. Ik denk dat ik maar een pillendoos ga kopen.
Donderdagmiddag mag ik bellen om te vragen hoe laat ik me moet melden vrijdag. Yenna slaapt bij onze vrienden. Zij vindt het allemaal maar niks en wil er eigenlijk niet over praten. Ach arm meisje. Het gaat goed komen, dat moet!